Sf special ( List II )

                                                 { SF SHINee } [ MINHO&JONGHYUN ]  

                                                                            List II

                                                                         HOHYUN

                                                                           NC 18

                                                                       BY VACASKA

เร็ว เร็วกว่านี้อีกได้ไหม

ทำไมช้ายังงี้ คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย

ผมบ่นอย่างอารมณ์เสีย รถจะมาติดอะไรตอนนี้ ผมมีนัดพรีเซนต์งานนะเว้ย

เเม่ง ทุกวันไม่ติด ดันติดตอนกูรีบ - -;

ตอนนี้ผมบ่นอยู่ในรถระหว่างทางไปบริษัท รถด้านหน้าค่อยๆขยับไปที่ละนิด เล่นซะผมอยากลงจากรถ เเล้ววิ่งไปบริษัทเเทน

ผมทำงานเป็นสถาปนิก รับเขียนเเบบให้กับบริษัทใหญ่อย่างชเวกรุ๊ป เเละวันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปพรีเซนต์โปรเจคใหม่ต่อหน้าคนระดับสูงด้วย เเต่ทำไมรถต้องมาติดเอาตอนนี้

โทรศัพท์ตัวเก่งสั่นเบาๆในกางเกงตัวโปรดของผม ผมรีบรับเพราะกลัวเป็นคนที่บริษัทโทรมา เเละมันก็ใช่จริงๆ

"ครับ คิมจงฮยอนพูดครับ"

"นายอยู่ไหนเเล้ว ใกล้จะได้เวลาเเล้วนะ"

"ใกล้เเล้วพี่อีกครึ่งกิโล เเต่"

"เเต่อะไร"

"รถมันติดอ่ะพี่ ไปไม่ได้เลย"

"เฮ้ย ทำไมนายไม่มาเช้ากว่านี้ว่ะ"

"ผมมาปกตินะ"

"เรื่องนั้นไว้ก่อน ตอนนี้หาทางมาให้เร็วที่สุดโอเคไหม"

"วิ่งไปเลยดีไหมครับ"

"ก็ดี"

"อีกสิบนาที ผมคงวิ่งไปถึง มารับผมด้วยล่ะ"

  ผมบอกปลายสายเเล้วกดวาง หยิบของในรถที่จำเป็นเเล้วเดินลงจากรถ เดินขึ้นไปบนฟุตบาทเเล้วเริ่มวิ่งไปที่บริษัท ตึกสูงๆที่มองเห็นไกลๆนั้นเเหล่ะที่ผมทำงาน


 สิบนาทีผ่านไป ผมพาร่างตัวเองมาถึงหน้าบริษัท ตอนนี้คงหมดสภาพน่าดู เเต่ผมซวยอีกเเล้วที่กำลังจะวิ่งไปเข้าลิฟต์กับชนใครเข้าเสียก่อน

คนที่ผมชน ตกใจเล็กน้อยเเต่ประคองผมที่กำลังจะล้มไว้ได้ทัน ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า วันนี้เเม่งโคตรรีบ ขอให้ทัน

"ขอโทษครับ เเล้วก็ขอบคุณครับ"ผมเอ่ยพร้อมโค้งตัวให้คนที่ผมวิ่งชน พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเเละขอโทษในเวลาเดียวกัน เเล้วหันหลังรีบเดินไปขึ้นลิฟต์

เเต่คนนั้นกลับเอ่ยรั้งผมไว้เสียก่อน

"เอ่อคุณ ชื่ออะไรครับ"

ผมหันไปมอง คนถาม รูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้ม เรือนผมสีน้ำตาลออกเเดงๆหน่อย ซอยสั้นๆพอเรียบร้อย ใบหน้าคมคายเเละจมูกโด่งรับกับเรียวปากสวยอย่างลงตัว คิ้วเข้มเรียงตัวสวยเหนือสายตาคมที่มองมาทางผมอย่างต้องการคำตอบ

"คิม จงฮยอนครับ"

ผมตอบ เเละพอดีกลับที่ประตูลิฟต์เปิดออกให้ผมได้เดินเข้าไป ใครกันวะ เเต่ช่างเหอะคนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย

ร่างสูงมองร่างบางจนลับสายตา เเละยิ้มที่มุมปาก คิม จงฮยอน หึ

ผมก้าวออกจากลิฟต์ไปหาพี่อนยู ที่รออยู่หน้าห้องพรีเซนต์งาน

"พี่ครับ ทันไหม"

ผมรีบถามเเล้วก้มลงหอบหายใจ

"เอ่อคือ"

พี่อนยูมองคนที่วิ่งมา ไม่คิดว่าจะวิ่งมาจริงๆ สงสารขาสั้นๆของมัน ตาคมมองเเบบอึ้งๆ

"ไม่ทันใช่ไหมครับ"

ผมรีบถามอย่างเศร้าๆ

"เฮ้ย ไม่ใช่ คือคนที่จะมาฟังโปรเจคเรานะ เขาขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้"

อนยูเอ่ยอย่างเลิกลั่น พร้อมโบกมือปฏิเสธเเละอธิบาย

"ห๊ะ ว่าไงนะครับ"

ผมเอ่ยอย่างตกใจเเละถามย้ำเพื่อฟังผิด

"เขาขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ เขามีธุระด่วน"

อนยูเอ่ยเเล้วยิ้มเหยๆให้ผมที่รอฟัง

สรุปที่ผมวิ่งมากว่าครึ่งกิโลเนี่ย เพื่อมาฟังพี่อนยูบอกว่าเขาเลื่อนนัดเนื่ยนะ บอกช้าไปมั้ยครับ ฆ่าผมเลยเหอะ ถ้าจะบอกเเค่นี้ เเม่งเชี่ยกูอุตส่าห์วิ่งมาให้ทันนัด - -;

สุดท้ายวันนั้นผมก็ต้องเดินกลับไปเอารถที่จอดไว้ข้างถนน ไม่รู้ว่าโดนยกไปหรือยัง เป็นอย่างทีคิดรถผมโดนยกไปจริงๆด้วย ซื้อหวยไงไม่ถูกเเบบนี้บ้างว่ะ (เเต่ว่าผมเคยซื้อหวยตอนไหน พูดเองงงเอง)ผมเดินไปรับใบสั่งพร้อมเสียค่าปรับที่โรงพักเเล้วขับรถกลับบ้าน

ผมเปิดประตูห้อง เเล้ววางของลงบนโต๊ะกระจก ผมนั่งพักนิดหน่อยเเล้วเดินไปอาบน้ำ วันนี้เหงื่อท่วมตัวขนาดนี้หัวถึงหมอนคงได้นอนสลบเเน่

เเละก็จริงคืนนั้นผมไม่ได้ทานข้าวเลย ตื่นมาอีกทีก็ตีสามเเล้ว

 ผมลุกไปชงกาเเฟเเล้วเดินไปเขียนงานที่ค้างไว้ เป็นเเบบบ้านที่ผมเขียนให้กับโครงการคิมการ์เด้น 3 ของบริษัทคิม บริษัทตัวเองนั้นเเหล่ะ เป็นของครอบครัวผมเเต่ผมก็รับงานของที่อื่นมาทำด้วยนะ อย่างของชเวกรุ๊ปเนี่ย เงินดีด้วยล่ะ รู้สึกว่าคอนโดที่ผมออกเเบบผ่านไปสองโครงการเเล้วนะ กำลังทำการก่อสร้างอยู่ อ้อ เเล้วที่ผมทำงานให้กับที่อื่นด้วยนะ ครอบครัวผมไม่รู้หรอกเพราะให้พี่อนยูเป็นคนออกงานเเทนในชื่อพี่เขานั่นเเหล่ะ เดี๊ยวที่บ้านรู้ผมก็ไม่ได้ทำน่ะซิ

 พี่อนยูจะช่วยคุยเรื่องงานที่เขาเข้ามาติดต่อเเละให้ผมเป็นคนเลือกงานเอง เพราะบางทีผมก็ไม่ได้รับทุกงาน ถ้ามันน่าสนใจค่อยว่ากันอีกที

 ผมหยิบใบเเปลนบ้านที่ผมกำลังเขียนให้กับบริษัทชเวกรุ๊ป อันนี้เป็นงานนอกเหนือโปรเจค เป็นบ้านพักตากอากาศที่ไว้ไปพักผ่อน อยู่บนเกาะส่วนตัว

 ผมดูเเล้วมันขาดอะไรไปอย่าง เเต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เพราะฉะนั้น ผมว่าจะเก็บรายละเอียดให้เรียบร้อยกว่านี้ ดูเเล้วมันเรียบเกินไป ไม่ค่อยเเปลกใหม่สักเท่าไร




เอาล่ะหลังเขียนงานจนถึงหกโมงเเล้ว ผมก็จะนอนต่ออีกหนึ่งชั่วโมงเเล้วค่อยไปเตรียมตัว เมื่อวานไปเก้าโมงครึ่ง เเต่วันนี้ไปเเปดโมงครึ่งดีกว่า เพื่อรถติด ผมจะได้ไม่ต้องวิ่งอีก

ขณะที่ผมรอพนักงานเติมน้ำมันก็มีสายเข้าพอดี ผมมองหน้าจอเเล้วรับเสียงหน่าย

"ครับพี่"

"เอ่อ"

"อย่าบอกนะว่าเขาเลื่อนนัดอีก"

"ไม่ใช่ เเต่เขาจะให้เเกไปพรีเซนต์ในห้องเขาเเทนห้องประชุม"

"………"

"รีบมาเเล้วกัน เดี๊ยวพี่จะลงไปรับ"

"………"





ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าคนที่เลื่อนนัดผมเมื่อวาน ไอ่คนนั้นคนที่ตัวสูงๆที่ผมชนเมื่อวานดันเป็นคนเดียวกับที่นัดผมอีก เเละตอนนี้มันทำหน้านิ่งมองผมตั้งเเต่หัวจรดปลายเท้า ถ้ามองทะลุได้มันคงจะทำเเล้วล่ะ

หลังผมพรีเซนต์งานให้ฟัง มันก็เงียบกริบฟังอย่างเดียว พอผมถามว่าข้อสงสัยอะไรไหม มันก็โบกมือเชิงว่าไม่มีจนจบการนำเสนอที่กินเวลาไปครึ่งชั่วโมง หยิ่งจริงนะมึง

"งั้นตกลงตามนี้นะครับ"

ร่างสูงไม่ตอบเเต่พยักหน้ารับเเทน

ร่างบางมองคนพยักหน้ารับตกลง เเม่งมึงหยิ่งเนอะ ผมเดินไปวางงานที่โต๊ะเเล้วโค้งตัวคำนับเล็กน้อยเเล้วหมุนตัวเพื่อจะเดินออกไปจากห้อง เเต่เสียงทุ้มๆนั้นก็ดังขึ้นซะกัน

"ว่างมั้ย"

เสียงทุ้มๆดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองคนพูด นึกว่าเป็นใบ้ซะเเล้ว

"เอ่อ ว่าอะไรนะครับ"

"ผมถามว่าว่างมั้ย"

"ครับ"

"ไปทานข้าวเที่ยงกับผมหน่อยสิ"

"ถ้าไม่ไปล่ะ"

"ผมก็จะยกเลิกสัญญาว่าจ้างกับคุณทั้งหมดเท่านั้นเอง"

"………"

สุดท้ายผมก็ต้องยอมไปทานข้าวกับว่าที่รองประธาน นายชเวมินโฮ



ร่างสูงนั่งมองคนตัวเล็กทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย จนอีกคนต้องเงยหน้าขึ้นมามองหลายครั้งเมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องมากเกินไป พอคนโดนมองเงยขึ้น คนมองก็รีบก้มลงทานข้าวในจานที่พร่องลงไปได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

 มองไรว่ะ กูมีอะไรน่ามอง มองจนจะกินกูเเทนข้าวเเล้วใช่ไหม - -;

"คุณคิม"

"ครับ"

"คุณมีเเฟนหรือยัง"

สิ้นคำถาม ผมสะดุ้งทันที อาหารที่กำลังเคี้ยวในปากถูกกลืนลงลำคอจนสำลัก ผมรีบคว้าน้ำแถวนั้นมาดื่มเพื่อให้หายจากอาการเมื่อซักครู่ เเล้วทำไมผมต้องสำลัก เเค่ถามเรื่องเเฟนเอง???

"เป็นอะไรมากไหมครับ"

ผมส่ายหน้าเเทนคำตอบ เเล้วยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดเเก้ว

"เเล้วตกลงคุณมีเเฟนหรือยัง ^^"

"เอ่อ ผม"

โทรศัพท์ตัวเก่งดังขึ้นอีกครา ผมรีบเอาของตัวเองมาดูเสียงนั่นไม่ได้มาจากผม กลับเป็นของคนตรงข้ามเเทน ดันใช้เสียงเหมือนกูอีก - -;

"ครับ มินโฮครับ"

"ไม่ว่างครับ"

"คุยธุระอยู่"

ร่างสูงเอ่ยเสียงตอบนิ่งๆ

"จริงเหรอค่ะ"

เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาผมเเละคนตรงข้ามต้องหันไปมอง

"……"

มินโฮมองหญิงสาวหน่ายๆ

"นี่นายมานั่งทานข้าวกับเเฟนชั้นได้ไงย่ะ ไปให้พ้นเลยไป้"

เสียงเเหลมเล็กนั้นดังขึ้นโวยวาย ทำเอาคนตรงข้ามมองนิ่งๆดูปฏิกิริยาคนตรงหน้าว่าจะทำยังไง เเต่ผมไม่ใช่เเฟนเขาสักหน่อย เธอคิดเองทั้งนั้น พ่อเธออยากให้เธอมาทำให้ผมเปลี่ยนใจไปร่วมธุรกิจกับเขาเเทนบริษัทคิม กรุ๊ป เเต่ผมเบื่อนะ เธอตามวุ่นวาย หึงหวงผมเหมือนผมเป็นของเธอ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป คนอะไรหน้า….…

ร่างบางยังคงเงียบนั่งทานข้าวต่อตั้งเเต่เห็นเธอเริ่มพูดเเล้วล่ะ อย่างไม่สนใจเเละไม่คิดที่สนใจสักนิด

"นี่นาย หูหนวกหรือไง"

ร่างบอบบางยังคงเอ่ยกับคนตัวเล็กอย่างโกรธ เเละหยิบเเก้วน้ำที่ผมยังไม่ได้ดื่มไปสาดใส่หน้าคนตัวเล็กที่กำลังเคี้ยวอาหารหน้าตาเฉย หญิงสาวสยะยิ้มเล็กน้อยเชิงสะใจ เเต่สิ่งที่ไม่คิดว่าคนที่นั่งเปียกทำจะทำเอาเธอต้องกรี๊ดลั่นร้าน

น้ำใสๆจากเเก้วทรงสูงของจงฮยอนถูกสาดอย่างเเรงใส่ใบหน้าสวยที่กำลังยิ้ม พร้อมกับที่เจ้าตัวลุกขึ้นหยิบขวดน้ำที่วางบนโต๊ะมาราดหัวหญิงสาวอีกที เพราะไม่เคยมีใครกล้าตอบโต้กับเธอมาก่อน หญิงสาวเลยเต้นเร่าๆพร้อมกรี๊ดลั่นร้าน คนในร้านมองเธออย่างเบื่อหน่าย หาเรื่องเขาก่อนพอโดนทำบ้างกลับทำตัวเหมือนเด็กห้าขวบ

"อ๊าย กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ นี่นายกล้าทำเเบบนี้กับฉันได้ยังไง"

คนตัวเล็กไม่ตอบ สายตาของคนสองคนมองปะทะกัน  อีกคนมองอย่างเคียดเเค้น อีกคนมองอย่างเย็นชาปนเบื่อหน่าย

วันซวยของคิมจงอีกเเล้ว

นายกล้ามาก !!!  อย่าได้คิดว่าจะรอด

"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณชเว อาหารมื้อนี้ขอบคุณมากครับ"

ร่างบางหันไปเอ่ยกับคนหน้านิ่งที่มองตัวเองอยู่เเล้วโค้งตัวคำนับ เเต่กลับเจอมือใครบ้างคนผลักร่างนั้นให้ล้มลงด้านข้าง จนเซไปที่โต๊ะอาหารที่เขานั่งกับร่างสูง

"อ้าว นายทำไมไม่ยืนดีๆล่ะ"

หญิงสาวถามขำๆ

ร่างที่ล้มลงหน้าฟุบกับโต๊ะยันตัวขึ้นมาเเล้วเช็ดหน้าที่เลอะไปด้วยอาหารออกลวกๆเเล้วมองคนทำหน้าตานิ่งๆเเต่คนมองกลับรู้สึกกลัวจับใจ เเต่ยังคงทำเป็นสะใจอยู่

ผมอยากรู้ว่าชาติที่เเล้ว คุณกับผมมีกรรมร่วมกันตอนไหน ทำไมตอนนี้ผมอยากจะทำให้กรรมนั้นหมดเเละเราสองคนเจอกันเเค่ชาตินี้ก็พอ

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ผมว่าคุณเปลี่ยนร้านหรือโต๊ะทานดีกว่านะครับถ้ายังไม่อิ่ม"

ร่างบางหันไปเอ่ยกับร่างสูง เสียงสุภาพ เเล้วก็

"ซ่า"น้ำในถังโดนสาดใส่ตั้งเเต่หัวจรดเท้าจนคนที่โดนทำยังไม่ทันตั้งตัว

"อย่าได้เจอกันอีกเลยนะครับ ไม่งั้นผมคงไม่ใจดีเเบบนี้อีก"

ร่างบางเอ่ยบอกทิ้งท้ายเเล้วหมุนตัวหยิบของตัวเองเเล้วเดินไปจากตรงนั้น

"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

หญิงสาวกรี๊ดลั่นร้านอีกครั้งเมื่อโดนร่างบางทิ้งให้ยืนเจ็บใจเล่น

"กลับก่อนนะครับ ซอลลี่ ผมจะต้องไปส่งคุณคิมน่ะครับ"

ร่างสูงที่วางเงินลงบนโต๊ะเอ่ย เเล้วเดินออกไปตรงจากนั้น ทิ้งให้หญิงสาวกรี๊ดไล่หลังด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง

เเต่ยังไม่ทันได้ระบายจนหมดก็โดนพนักงานลากออกจากร้าน เเล้วยืนด่าสักพักก่อนจะกลับไปทำงานต่อ ทิ้งให้หญิงสาวมองตามอย่างเคียดเเค้น ทั้งๆที่เถียงไปเเต่ยังด่าอยู่ได้ ไอ่คนบ้า เดี๊ยวชั้นจะไล่นายออกจากร้านให้หมดเลยคอยดูสิ นายด้วยไอ่หน้าหวานกล้าทำกลับฉันเเบบนี้อย่าได้อยู่อย่างสงบสุขเลย



วันนี้วันซวยหรือไงว่ะ ร่างบางที่เดินออกไปตามถนนถามตัวเอง พร้อมกับเดินตรงไปที่ร้านเพื่อนสนิทที่ขายเสื้อผ้าใกล้ๆที่นี่ ไม่ทันที่จะได้เข้าร้านก็มีใครเรียกซะก่อน

"คุณคิม"

"………"

"ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเองครับ"

"ขอบคุณเเต่ไม่เป็นไร ผมจะไปเปลี่ยนชุดเเล้วกลับเอง"

ร่างบางบอกเเล้วหันหลังเดินเข้าร้าน ทั้งๆหน้าตาเเบบนั้นเเหล่ะ

ร่างสูงจอดรถเเล้วเดินตามเข้าไปในร้านที่ร่างบางเดินเข้าไปเมื่อกี้นี้

เพื่อนสนิทที่กำลังคุยกับลูกค้าเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้ารายใหม่ เเต่กลับเป็นเพื่อนสนิทที่ร่างกายเปรอะเปื้อนด้วยเศษอาหารเหมือนไปมีเรื่องกับใครมา

เขาบอกให้พนักงานมาคุยกับเเขกเเล้วตัวเองก็เดินไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนทำหน้าตาย ดูก็รู้ว่าตอนนี้มันอยากจะหาอะไรระบายอารมณ์มันเเน่ หลังเปลี่ยนชุดที่ร้านเขาเรียบร้อยเเล้วล่ะนะ

"ไปมีเรื่องกับใครมา"

คีย์ดุเพื่อนสนิท

"หมาบ้าว่ะ ขอชุดเปลี่ยนบ้างดิ"

ร่างบางตอบเพื่อนสนิทพร้อมกับเดินไปในร้าน

"มีคนเดินตามมาว่ะ"

ร่างบางหันไปมองตามคำบอกของเพื่อนก็เจอร่างสูงที่เดินตามมา เเต่ตอนนี้หยุดมองเขาเท่านั้นเอง

"ช่างมัน ขอไปอาบน้ำก่อน"

ร่างบางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ เเล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุด

คนที่เดินตามก็ว่าจะตามเข้าไปเเต่กลับเจอใครบางคนขว้างทางเสียก่อน

"ขอโทษครับ ส่วนนี้ไม่อนุญาติให้คนนอกเข้า"

คีย์เอ่ยเสียงเรียบ ปรายตามองคนที่สูงกำลังจะเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวเล็กของเขาที่กำลังเปลี่ยนชุด ต้องบอกว่าไปอาบน้ำจะถูกกว่า สภาพเเบบนั้น คงต้องให้เเม่บ้านมาเช็ดคราบที่จงฮยอนทำไว้ไม่งันร้านเขาคงไม่น่าเข้าอีกเเล้วล่ะ พื้นที่เต็มไปด้วยหยดน้ำผสมเศษอาหารเเบบนั้น เเต่คนที่โดนยังเฉยเเล้วเดินมาถึงนี่ได้ก็ เก่งเเล้วนะที่ไม่สนสายตาคนมองตลอดทางรวมไปถึงเสียงซุบซิบนั้นอีกต่างหาก

"ผมจะมาพบคุณคิม ครับ"

"ตอนนี้ยังไม่สะดวก กรุณาเดินลงไปนั่งรอด้านล่างครับ"

สิ้นเสียง ร่างสูงก็หมุนตัวเดินลงไปรอด้านล่างตามคำของเจ้าของร้าน



"ต้องสระกี่รอบว่ะ กลิ่นถึงจะหาย"

ร่างบางบ่นกับตัวเองที่สระผมเเล้วสองรอบ เเต่กลิ่นอาหารก็ยังคงอยู่ คงต้องใช้เเชมพูอันนั้นจริงๆสินะ

ผมปรายตาไปที่เเชมพูขวดสีชมพูกลิ่นกุหลาบที่เพื่อนสนิทชอบ เเต่เขาไม่ชอบเพราะกลิ่นกุหลาบมันเเรงจนเตะจมูกเขาทุกที ได้กลิ่นที่ไรเป็นต้องจามสิน่า เเต่ถ้าไม่ใช้ก็คงมีกลิ่นอาหารติดหัวอยู่เเบบนี้เเน่ๆ ยอมก็ได้ว่ะ



ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พอดีว่าเขาเเช่น้ำอุ่นนานไปหน่อยเลยช้าอ่ะดิ๊ ค่อยสบายใจหน่อย เเต่เเปลกนิดหน่อยที่ตอนนี้ใช้เเชมพูนั่นเเล้วไม่เเสบจมูกเหมือนคราวก่อน

ร่างบางลงมาชุดกางเกงรัดรูปสีดำที่เน้นสัดส่วนจนชัดเจนทำเอาคนมองใจเต้นไม่เป็นส่ำ ส่วนเสื้อนั้นก็คอกว้างลึกสีขาว เเละสวมเสื้อกล้ามสีดำด้านในไม่ให้เห็นชัดมากเกินไป เเต่ยั่วคนที่มองเเทน

"ออมม่า เสร็จเเล้ว"

ร่างบางที่เดินลงมาส่งเสียงทักเพื่อนสนิท ที่นั่งรอเขาอยู่กับใครสักคน ตรงโซฟาสีครีมตัวโปรด

"ใครเลือกชุดให้"

คีย์หันไปยิ้มเเละเอ่ยกับเพื่อนสนิทที่เดินตรงมาหาตน

"ไม่รู้เห็นวางบนเตียงเลยหยิบมาใส่"

จงฮยอนเอ่ยอย่างน่ารักเเล้วนั่งลงกับคีย์ สายตามองไปที่ฝั่งตรงข้าม คนตัวสูงที่จะไปส่งเขาเดินตามเข้ามาในร้านเเละยังนั่งรอเขาอีก

"………"

"มินโฮเขารอนายมาครึ่งชั่วโมงเเล้ว มั่วทำอะไรอยู่"

คีย์หันมาเอ็ดเพื่อนตัวเล็ก สรรพนามที่คีย์เรียกร่างสูงตรงหน้าทำให้รู้ว่าเมื่อกี้สองคนนี้คุยกันจนสนิทสนมเเน่นอน ก็เพื่อนเขาคุยเก่งเป็นเรื่องปกติที่จะสนิทกับคนอื่นเร็วเเบบนี้

"นอน"

"อย่างนี้ทุกที"

คีย์เอ่ยเสียงหน่าย พร้อมส่ายหัวเล็กน้อย อ่อนใจกับเพื่อนสนิทที่เสียมารยาทให้คนจ้างนั่งรอตั้งครึ่งชั่วโมง

"ก็ไม่ได้บอกให้รอสักหน่อย

ร่างบางบ่นเบาๆ

"ผมไปส่งที่บ้านนะ"

ร่างสูงที่ไม่มีบทสนทนาเอ่ยกลับร่างเล็ก

"ไม่ อุ๊บ"

ร่างบางที่กำลังจะปฏิเสธโดนเพื่อนสนิทเอามือปิดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียงต่อ เเล้วตอบเเทน

"ดีครับ"

สิ้นคำตอบมือเรียวก็เอาออกจากปากคนตัวเล็ก ที่นั่งหน้างอง่ำไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ คีย์เดินไปส่งเพื่อนที่รถมินโฮเพราะกลัวจงฮยอนจะกลับเอง เขาโบกมือลาเพื่อนสนิทนรถเเล่นออกไป จึงเดินกลับเข้าไปในร้าน เขาไม่ลืมที่จะกระซิบเอ่ยกับจงฮยอน เรื่องที่ใช้เเชมพูกลิ่นกุหลาบที่เจ้าตัวเกลียดนัเกลียดหนาอีกต่างหาก มันหน้าเเดงด้วยความโกรธ เเต่อยากจะลุกมาเตะเขาเเทนเมื่อเขาบอกมันว่า อย่ายั่วมินโฮนัก เดี๊ยวไม่ได้กลับบ้านไม่รู้ด้วยนะ




คีย์บ้าที่สุด

ตอนนี้เขานั่งกับคุณชเวผู้ว่าจ้างของเขา ที่กำลังขับรถไปที่ไหนสักที ไม่ถามสักคำว่าบ้านผมไปทางไหน เเล้วยังขับไปอีกทางที่ผมไม่รู้จักอีกต่างหาก

"นี่คุณจะพาผมไปไหน"

"………"

"ผมจะกลับบ้าน"

"………"

"ไอ่สูงตาโปน"

"เตี้ย"

"กบนอกโลก"

"ถึงจะเป็นกบก็หล่อ"

"หลงตัวเอง"

"คุณนี่น่ารักนะ จงฮยอน"

"………"

เอ่อ เล่นเเบบนี้เลยหรือไงว่ะ กูก็เขินเฮ้ยกวนตีนล่ะ

เจอกันเเค่ไม่กี่ครั้งเองนะ

"ลืมผมได้ยังไงครับฮยอน"

ร่างสูงเอ่ยอย่างสนิทสนม

มีด้วยเหรอคนชื่อนี้ จำได้ว่าไม่เคยรู้จักกัน…………

"ไปฟื้นความจำกันหน่อยดีไหมครับ"

ร่างสูงเลี้ยวรถเข้าคอนโดสูง ที่อยู่ของตัวเอง หลังจอดรถมินโฮก็เอี้ยวตัวหันไปคว้าผ้าที่อยู่ใกล้ๆ มาโปะเข้าที่หน้าจงฮยอน ตอนที่กำลังจะหันมาโวยวายกับเขาพอดี ก่อนจะอุ้มขึ้นห้องของตัวเอง




เปลือกตาบางกระพริบไล่ความมึนในหัวให้ออกไปเร็ว มือที่กำลังจะเอามาขยีตา กลับรู้สึกว่าโดนมัดไว้กับอะไรสักอย่าง ตากลมลืมตามอง

ร่างกายเขาอยู่บนเตียงสีเข้ม เเถมยังรู้สึกโล่งๆอย่างบอกไม่ถูก พอก้มลงไปก็เจอกับร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองใต้ผ้าห่มผืนกว้างสีเข้ม เเละพอเงยหน้าขึ้นไปมือตัวเองก็ถูกมัดรวบไว้กับหัวเตียง มองไปโดยรอบ เป็นห้องนอนของใครสักคน เเละคนคนนั้นกำลังยืนพิงประตูยิ้มให้เขาอย่างสบายใจ

รอยยิ้มที่เเสนเกลียดนั้น

จำได้ว่ากำลังหันไปมองไอ่คนตัวสูง เเต่กลับรู้สึกมึนๆเเล้วก็สลบไป ตื่นอีกทีก็เป็นอย่างที่บอก ไอ่สูงนั้น ยิ้มทำไมว่ะ

"ตื่นเเล้วเหรอ"

เสียงทุ้มๆของร่างสูงเอ่ยเบาๆกับร่างที่นอนบนเตียง

"………"

"เรามาฟื้นความจำกันหน่อยมั้ย"

"………"

"งั้นตกลงนะครับ"

ร่างสูงรับคำตอบที่มีเพียงความเงียบเท่านั้น ไม่ตอบก็ตกลง ขาเรียวก้าวไปที่เตียง เเล้วขึ้นไปบนเตียง มองสบสายตาคนใต้ร่างที่กำลังมองอย่างไม่พอใจ

ก่อนจะเคลื่อนกายไปคร่อมคนที่นอนบนเตียง ที่กำลังเบิกตาโตด้วยความตกใจ ก้มหน้าลงไปใกล้หน้าสวยนั้นเเละเอียงคอลงจูบคนข้างล่าง

ผมไม่ตอบอะไรเพราะคิดว่าพูดไปก็เท่านั้น เเต่ไอ่คนตัวสูงนี่มันยังไง ก้มลงมาจูบผมทำไม ผมเม้มปากเเน่น เเต่มันก็ขบกัดปากล่างของผมเบาๆ เเล้วยังบีบคางผมให้รับจูบมันอีก

ลิ้นร้อนที่กำลังซุกซนไปทั่วริมฝีปากทำให้ผมต้องขยับถอยนี้เพื่อไม่ต้องเเลกลิ้นกัน เเต่เขาก็ยังหาจนเจอเเถมเกี่ยวรัดลิ้นผมไปมาอย่างเร่าร้อนจนผมเผลอตอบสนองไปโดยไม่รู้ตัว เผลอไผลไปกับสัมผักคุ้นเคยนั้นอีกเเล้ว

"อื้อ…อืม~"

จูบหวานๆที่ร่างสูงมอบให้ทำเอาผมเเทบหมดลมหายใจ หลุดเสียงครางออกมาให้อีกคนพอใจในรสจูบเเละรู้ว่าผมไม่มีอากาศที่ใช้หายใจ มันจึงผละออก ยังไม่ทันได้หายใจเอาอากาศเข้าไปมากนัก มันก็ก้มลงมาใหม่ มือร้อนกำลังดึงผ้าห่มที่ปิดร่างกายผมลงต่ำ

"อ่า อ๊ะ……อ่ะ~"

มันละจากจูบ เเละทำให้ผมครางเเผ่ว เเละหวาบวาบกับริมฝีปากที่กำลังเลื่อนมาทำรอยบนตัวผมจนขึ้นสีเรื่อ ตั้งเเต่คอขาว จนไปถึงเนินอก เม็ดขนมหวานบนอกทั้งสองข้างกำลังโดนมือข้างนึงเเตะสะกิดไปมา อีกข้างก็ดูดดันเบาๆเเละค่อยๆเเรงขึ้นตามเเรงอารมณ์ที่กำลังก่อตัว

มันลากลิ้นวนรอบยอดอกทิ้งท้าย ก่อนเคลื่อนตัวลงพร้อมฝากรอยรักสีจางไว้บนตัวผมจนทั่ว ผมบิดเร่ากายเบาๆอย่างลืมตัว มืออุ่นดึงผ้าห่มลงไปอีก เผยเเก่นกายที่กำลังตั้งชันใต้ผ้าปรากฏเเก่สายตาคม
อุ้งมือร้อนเอื้อมกุมเเก่นกายของคนข้างใต้เเล้วขยับขึ้นลงเบาๆ

"อ่ะ…อ่า.…"

ผมส่งเสียงครางเบาๆเมื่อมือร้อนจับที่ส่วนสำคัญกลางกายผม อยากส่งเสียงห้ามเเต่ก็หลุดไปเป็นเสียงครางทุกที

"อื้อ…อึก…อ่า"

ผมเผลอส่งเสียงให้คนด้านล่างได้ยิน เมื่อคนข้างบนกลืนกินส่วนนั้นเข้าไปจนหมด ขยับขึ้นลงตามจังหวะทั้งมือยังออกเเรงรูดช่วยเพิ่มความเสียวกว่าเดิม ลิ้นร้อนเลียตั้งเเต่โคนจรดปลายที่เเก่นกายผม
มันออกเเรงขยับเร็วๆ ทำเอาผมเผลอต้องกุมตัวเองเเน่นๆจนรู้สึกเเขนชา

รู้สึกถึงหยดน้ำกำลังจะไหลออกมาจากส่วนนั้นของคนน่ารัก คนทำจึงเร่งจังหวะให้เร็วช่วยอีกคน จนผมปลดปล่อยออกมาเต็มปากคนทำ หยดน้ำอุ่นสีขาวไหลออกมาตามมุมปาก คนทำเงยหน้าขึ้นมองคนด้านบนที่กำลังหายใจหอบจากการปลดปล่อยเมื่อกี้ ผมลืมตาดูร่างสูงที่กลืนของผมลงคอไปอย่างไม่รังเกียจ ส่วนไหลย้อยออกมาก็ใช้นิ้วปาดมันออก มาใส่ปากที่กำลังหอบหายใจของผม นิ้วยาวดุนดันลิ้นผมให้เกี่ยวรับสิ่งที่ยื่นให้ รสชาติหวานปนคาวถูกกลืนลงคอทันที เมื่อร่างสูงเอานิ้วนั้นออกจากปากผม

มินโฮจับผมชันเข่า เเล้วใช้นิ้วที่มันเเหย่เข้ามาในปากผมกดลงบนปากทางนุ่ม ด้านล่างผมเบาๆ ผมดิ้นกายส่ายสะโพกหนีเเต่กลับโดนมือร้อนนั้นจับสะโพกผมให้อยู่นิ่ง

ผมมองร่างสูงที่กำลังก้มลงต่ำ รู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่ส่วนเนื้อนุ่มทางเข้าของผม ทำให้รู้ว่าอีกคนกำลังเลียปากทางเข้าซ้ำๆ เเละตอนนี้ผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างดุนดันเเทรกเข้าไปที่ทางรัก

ร่างสูงเกร็งลิ้นเข้าไปสัมผ้สเนื้อนุ่มด้านใน หลังเลียปากทางเข้าให้ชุ่มไปด้วยน้ำลายของตัวเอง ตาคมมองส่วนนั้นของคนน่ารัก เนื้อนุ่มสีเเดงสวยเด่นชัดปรากฏเเก่สายตาคมที่ผละออกมองส่วนนั้น

ผมก้มลงมองคนที่กำลังทำอะไรบางอย่างกับทางเข้าของผม มินโฮเงยหน้ามองผมเเล้วเคลื่อนตัวมาปิดปากผมอีกครั้ง รู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างกำลังกดลงบนปากทาง สอดผ่านเข้าไปตามเนื้อนุ่ม ผมพยายามที่จะอ้าปากปล่อยเสียงว่าเจ็บเเต่ก็ได้เเค่ในลำคอ เพราะมินโฮไม่ยอมละจูบออกไปซักที

มินโฮสอดนิ้วเข้าไปจนสุดความยาว เเละขยับเข้าออกช้าๆให้ช่องทางปรับตัว เเละขยายขึ้น ตามมาด้วยนิ้วที่สอง สามเเละสี่ที่เข้าไปจนสุด จังหวะที่ขยับเข้าออกช้าบ้างเร็วบ้างทำให้ผมที่จะครางได้เเต่ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ มีบางครั้งที่ร่างด้านบนละจูบเพื่อให้ผมหายใจ ผมถึงได้ส่งเสียงปลดปล่อยอารมณ์บ้าง

"อื้อ อื่อ อ๊ะๆๆ"

ผมปล่อยเสียงครางออกไปอย่างน่าอาย ให้คนฟังยิ้มที่มุมปาก มันขยับจังหวะเข้าออกซ้ำๆ วนหาจุดนั้นของผม จนเจอ มันกระเเทกเเรงๆเข้าไปสามสี่ครั้งเเล้วถอนออกมารวดเดียว

"อ่า อ่ะ จะ…เจ็บ"

ผมร้องบอกคนด้านบน ที่กำลังนำส่วนนั้นมาเข้าทางนุ่มของผม มันก้มลงมาปิดปาก มืออีกข้างสะกิดที่ยอดอกผม ให้คลายความเจ็บปวด มันค่อยๆกระเเทกดันส่วนนั้นเข้ามาทุกครั้งที่ผมครางกับสิ่งอื่นหลอกล่อให้ผมอ่อนไหวตาม มินโฮดันส่วนของนั้นจนสุดความยาว เเล้วเเช่ส่วนนั้นไว้ในกายผมเเละเอื้อมไปจูบที่ปากผม มือของมินโฮเอื้อมไปคลายเชือกที่มัดมือผมออก

"อ่ะ  อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะๆๆๆๆ"

ผมครางทันที ที่มินโฮขยับส่วนล่าง มือที่คลายออกจากเชือกรีบกอดคอคนด้านบนที่โน้มตัวลงมาใกล้
มินโฮก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอ จูบย้ำรอยสีกุหลาบให้ชัดเจนมากขึ้นไปอีก เเรงกระเเทกส่งเข้ามาไม่หยุด ไม่รู้ว่าผมเกี่ยวขาเข้ากับเอวคนด้านบนตอนไหน เพราะเเรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งขึ้นสูงตอนนี้หรือเปล่า

มินโฮดันส่วนนั้นเข้าเต็มลำเเล้วถอนออกเกือบสุด เเต่ก็กระเเทกเข้ามาใหม่ ความยาวของมันดันส่วนหัวให้ไปสะกิดจุดตรงนั้นอย่างบังเอิญ

"อื้อ อ๊า อ่ะๆๆ""

ผมส่งเสียงปลดปล่อยอารมณ์ที่กำลังทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วพอๆกับจังหวะของมินโฮพร้อมกับลืมตามองคนด้านบน สบสายตาคมที่กำลังมองมาที่ผมพอดี ผมรีบหลบตาทันที

"มองผมได้ไหม"

เสียงทุ้มดังกระเส่าของหู มินโฮจูบที่กกหูผม ขบเม้มใบหูบางไปพลาง ขณะที่ส่วนล่างก็ยังขยับลำอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนจะไม่หมดเเรงเลยสักนิด

ผมค่อยๆหันหน้าไปมอง เเต่ก็ยังหลับตาปี้ เพราะอายทั้งการกระทำของตัวเอง กับเสียงครางหวาบวาบที่ลอยออกมาจากปากผม

"อ่า พี่จงฮยอนขอเเรงกว่านี้ได้ไหม"

มินโฮโน้มกายลงต่ำมากระซิบเสียงเกระเส่า เเล้วอุ้มผมขึ้นนั่งทับส่วนอ่อนไหวของเขา ร่างสูงจับสะโพกผมไว้เเน่นพร้อมขยับขึ้นลง ส่วนนั้นกระเเทกเข้าออกซ้ำๆส่วนล่างของผม เเละยังเข้าไปลึกกว่าเดิมอีก ผมคว้าคออีกคนไว้เเน่น พร้อมสวนสะโพกกลับเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าทำไปทำไม

สัมผัสจากริมฝีปากร้อนกำลังจูบลงบนซอกคอ ไล่ไปด้างข้างถึงเเผงอกผมจนถึงตุ่มเนื้อนูนบนอก ผมครางเสียงกระเส่ากับสัมผัสเร่าร้อนของอีกฝ่าย

"อื้อ มินโฮ มินโฮยา"

ผมครางเสียงหลงเมื่อส่วนนั้นกระเเทกจุดกระสันผมไม่หยุด ทั้งยังเเรงขึ้นเเละเร็วขึ้นเรื่อย ผมรู้สึกว่าอีกคนใกล้จะปลดปล่อยเหมือนผมเข้าไปทุกที

"อ๊า มินโฮ มินโฮ มินโฮ อื่อ อืม"

ผมมองคนที่กำลังเรียกชื่อผมไม่หยุด จนอดไม่ได้ที่จะดูดดึงกลีบปากอิ่มนั้นอีกครั้ง

ผมพยายามผลักคนตัวสูงที่กำลังช่วงชิงลมหายใจผมไป รสจูบหวานๆนั้นทำเอาผมที่ครางอยู่ต้องมาสนใจตอบรับจูบนั้นเเทน

ส่วนเเข็งขึงที่ตั้งชันในกายผมนั้นเหมือนกำลังจะกระตุกเป็นครั้งคราวเหมือนของผมเเล้ว

"ไปพร้อมกันนะ"

ร่างสูงละริมฝีปากเเล้วเอ่ยเสียงกระเส่า

"อื่อ"

ผมตอบพร้อมพยักหน้า

สิ้นคำตอบผม มินโฮก็กระเเทกสวนกายเข้าใส่ช่องทางผมไม่หยุด ผมสวนกระเเทกกลับไปบางครั้งด้วยเหมือนกัน จนกระทั่ง

"อ่ะ อ๊าาาาาาาา"

ผมครางยาวเเล้วปล่อยออกมาเลอะเต็มหน้าท้องคนตัวสูง

"อืม อ่าาาาา"

มินโฮก็เช่นกัน ส่วนที่ตั้งชันในกายของอีกคนได้ฉีดออกตอนที่เขากระเเทกเข้าไปจนสุดลำ

ผมหอบหายใจเหนื่อย พร้อมอิงร่างกายอีกคน ที่หอบหายใจเช่นกัน มือใหญ่นั้นสวมกอดผมไว้เบาๆ พร้อมกับที่ผมเริ่มรู้สึกว่าอะไรบางฮย่างที่อยู่ในกายผมมันกำลังจะตื่นตัวอีกครั้ง

ผมรู้สึกว่าส่วนนั้นของผมมันอยากจะขยับเข้าออกช่องทางนุ่มนั้นอีกเเล้ว ทำไงดี ???

ส่วนที่ยังค้างในกายผมนั้นเริ่มขยับเข้าออกอีกครั้ง น้ำอุ่นสีขาวนั้นไหลออกมาจากช่องทางผมจนเปื้อนส่วนล่างของผมไปหมด  ผมพยายามลุกขึ้นเเต่อีกคนก็ดึงกายผมให้นั่งลงทับ จนมันเข้ามาจนสุดในรวดเดียว  ผมร้องออกมาอย่างตกใจ"อ่ะ อ๊า"

มินโฮกระเเทกกายเข้ามาในช่องทางของผมอีกครั้ง พร้อมกับประคองกายผมให้ขยับขึ้นลงตามเเนวความยาวของส่วนอ่อนไหวที่ตั้งชัน

"อื่อ อ่ะ อ่าๆๆๆๆ"

ผมส่งเสียงร้องอีกครั้ง พร้อมกระเเทกสะโพกกลับไป มินโฮก็ยังคงขยับกายทั้งเร็วเเละเเรงเหมือนเดิม จนผมต้องกอดคอเเละจ้วงจูบจากปากบางของอีกคน เมื่ออารมณ์นั้นโหมกระพือเเรงขึ้น……



คืนนี้ผมนอนฝันร้าย ร้ายทีสุด ผมโดนไอ่น้องชายที่ทิ้งผมไว้ที่นี่ เเล้วตัวเองไปเรียนอเมริกา กลับมาทำเรื่องเเบบนั้นอีกเเล้ว ให้ตายเหอะผมคิดถึงเขามากขนาดนั้นเชียว

ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดซอกคอ จนต้องหันกายไปมอง

ใบหน้าคมเข้มเเบบนั้น……

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

เสียงที่คุ้นเคย กับคำพูดที่มักจะได้ยินบ่อยๆตอนตื่นนอนเมื่อหลายปีก่อน ได้กลับมาเเล้ว

ผมมองมินโฮตาปริบๆเเล้วสังเกตเห็นว่ามันไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ผมก็ไม่ได้ใส่ นอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

"เมื่อคืน เเค่ฝัน"

ผมเอ่ยกับตัวเองเเล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง เเต่รู้สึกว่าส่วนล่างมันเจ็บไปหมด เหมือนโดนใครทำอะไรซักอย่าง คงไม่ใช่เรื่องที่ผมฝันนะ

"พี่ครับ ใจร้ายจังเลยนะ เมื่อคืนยังเรียกชื่อผมทั้งคืนเลย"

มินโฮเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นมากอดผม เเผ่นหลังเปลือยเปล่าของผมเเนบชิดกับอกกว้างของมินโฮ

"ใครใจร้ายกันเเน่"

ผมเอ่ยเสียงเศร้า

"พี่ครับ ผมขอโทษ"

"นายทิ้งให้พี่ต้องอยู่คนเดียวตั้งห้าปี เเต่พอเห็นนาย นายกลับบอกได้เเค่คำว่าขอโทษ"

ผมเอ่ยเสียงเย็น

"ผมก็เหงานะตอนที่ไม่มีพี่อยู่ด้วย"

"งั้นพี่คงไม่เหงาสินะ นายถึงได้ทิ้งพี่ไปโดยไม่บอกลาพี่เลยสักคำ"

"ผม"

"พี่ไม่รู้เหตุผลที่นายทิ้งพี่ไปหรอกนะ ว่าเป็นเพราะพี่เอาเเต่ใจตัวเอง น่ารำคาญหรือนายหมดรักพี่เเล้ว"

"พี่ไม่ได้เอาเเต่ใจตัวเอง พี่ไม่ได้น่ารำคาญเเละผมไม่ได้หมดรักพี่ เเต่"

"เเต่นายมีคนใหม่"

"เปล่าครับ คุณพ่อบอกให้ผมไปเรียนต่อเเละกลับมาบริหารงานที่บริษัท มีข้อเเม้ว่าตลอดเวลาที่ผมไปเรียนที่อเมริกาห้ามบอกพี่เด็ดขาด เเละห้ามติดต่อหาพี่ด้วย ถ้าผมทำได้หลังจากเรียนจบคุณพ่อก็จะอนุญาติให้ผมคบกับพี่ได้ เเต่งงานกับพี่ได้ เเค่ผมช่วยงานที่บริษัทก็พอเเล้ว"

"เเล้วซอลลี่ล่ะ"

"ผมไปเจอเธอตอนเรียนที่อเมริกาเเละเธอก็ตามจีบผมมาตลอดเเต่ผมก็บอกไปว่ามีเเฟนเเล้วเเต่เธอไม่เชื่อ เเถมยังบอกว่าผมโกหก ผมเคยเอารูปพี่ให้เธอดูเเต่เธอก็ว่าผมโกหกอยู่ดี ผมเลยคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง"

"เรียนจบสูงซะเปล่านะนายเนี่ย"ผมเอ่ยยิ้มๆเเล้วผลักหัวอีกคนเล่นเบาๆ

"ก็ผมไม่รู้จะทำยังไงนี่ครับ"

"ตามใจ พี่ไปก่อนนะ"ผมเอ่ยอย่างปลงๆก่อนจะยันตัวลุกจากเตียง เเต่มืออีกคนนี่สิรั้งเอวผมไว้ซะเเน่นเลย ปล่อยก่อนได้ไหมเนี่ย

"ไม่เอา อ่ะ ผมไม่ให้ไป ผมจะไม่ยอมให้พี่ทิ้งผมเด็ดขาด"ร่างสูงเอ่ยเสียงเศร้า เพราะคิดว่าอีกคนจะทิ้งเขาไปเพราะเรื่องซอลลี่

"มินโฮ พี่เเค่จะไปอาบน้ำ" - -; ผมบอกคนที่รั้งเอวผมไว้เเน่น เข้าใจว่าผมจะทิ้งเขาไปหรือไงกันนะ

"ผมอาบด้วย"เมื่อได้ยินประโยคที่อีกคนบอกเขาก็หายเศร้าเเละขอไปด้วยเเทบจะทันที

"ไม่เอา"ผมบอกคนตัวสูงที่กำลังเดินตามหลัง

"นะครับ เราไม่ใกล้ชิดกันนานเเล้วนะ"มินโฮเอ่ยเจ้าเล่ห์ จะเข้าไปทำเรื่องอย่างว่าใช่ไหมเนี่ย สายตาที่มองผมเนี่ยเเทบจะกลืนกินผมไปทั้งตัวอยู่เเล้วนะนั่น - -;

"อาบอย่างเดียวนะ ห้ามซน"ผมรีบเอ่ยกันท่าอีกคน เเต่ตาคมนั้นก็ไม่ได้ลดสายตาเเวววาวเลยเเม้เเต่น้อย

"หึ"เสียงขำเเบบมีเลศนัยอีกคนดังขึ้นเบาๆ

ผมตามคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ เเต่คนอย่างชเวมินโฮนะเหรอจะฟัง ผมเดินเข้าไปใกล้ตนตัวเล็กที่กำลังเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำ ผมก้าวไปยืนจนชิดให้เเผ่นอกผมชนกับเเผ่นหลังอีกคน เสียดายที่ผมน่าจะอุ้มพี่จงฮยอนลงไปอาบในอ่างดีกว่า จะทำอะไรอะไรมันก็ง่ายกว่ายืนเป็นไหนๆ คุณว่าจริงมั้ย????



End ^^